جنوب نیوز: «محمد درویش»، مدیر کل سابق آموزش و مشارکت مردمی سازمان محیط زیست در دوران خانم ابتکار، طی یادداشتی که خبرآنلاین آنرا منتشر کرد با اشاره به برکناری وزیر محیط زیست ژاپن به دلیل یک اظهار نظر ضد محیط زیست (تخلیه پساب‌های رادیواکتیو نیروگاه فوکوشیما در اقیانوس آرام) نوشته است:
«همان‌طور که می‌بینید فقط یک اظهار نظر ضد محیط‌زیستی سبب شد تا در یکی از سنتی‌ترین و محافظه‌کارترین دموکراسی‌های جهان، وزیر محیط‌زیست برکنار شده و جانشینی به قدرت رسد که آشکارا از حمایت فعالین محیط‌زیست برخوردار است. اینجا اما وقتی بیش از ۱۳ هزار و پانصد نفر از متخصصین، فعالان و دوستداران محیط‌زیست به رییس‌جمهور نامه نوشته و به شدت از عملکرد سازمان حفاظت محیط‌زیست و سیاست‌های دولتش در این حوزه انتقاد می‌کنند، حسن روحانی، در واکنش به این درخواست بی‌سابقه، عیسی کلانتری را به عنوان رییس کاراترین دستگاه اجرایی کشور در جشنواره شهید رجایی انتخاب کرده و جایزه هم می‌دهد! تا معلوم شود چقدر از ژاپن تا ایران فاصله است ... چقدر ...»[2]
*این اقتضای عقلانیت بود که دولتی که مانیفست فکری آن؛ راه حل جمیع مشکلات را در خارج از کشور می‌جست؛ نه تنها در خدمت به مردم و کارآمدی، که در پیشرفت بخشیدن به محیط زیست نیز سرعت کمی خواهد داشت.
اما آنچه که باید در یادداشت درویش به آن توجه کرد و بوسیله آن متوجه فاصله ایران و ژاپن شد! اینست که آقای درویش از جان‌نثاران خانم ابتکار و از کسانی است که در دولت همین آقای روحانیِ ضد محیط زیست! صاحب منصب بوده و نان همین دولت را به سفره‌ی خانه برده است.
درویش همچنین در روزهای مطرح شدن نام خانم ابتکار بعنوان معاون رئیس جمهور و رئیس سازمان محیط زیست نیز با شعفی وصف‌ناشدنی به طرفداری از وی می‌پرداخت و بعدها نیز هنگام حضور در سازمان محیط زیست از تعریف و تمجید از ابتکار غافل نماند و حتی او را بانوی دوست‌داشتنی محیط زیست نامید.
جالب است که درویش گویا توجه ندارد همان کسی که خانم ابتکار را منصوب کرد؛ آقای کلانتری را هم منصوب کرده است.
البته با این تفاوت که درویش در تشکیلات اولی صاحب منصب بود اما در سازمان دومی جایی ندارد.
و شاید علت این انتقادات تند و تیز که در دوران ابتکار هرگز به گوش نمی‌خوردند! همین گزینه باشد.
جالب است که درویش در دوران صاحب‌منصبی در سازمان محیط زیست نه تنها در چهره یک منتقد ظاهر نشده بود بلکه حتی از اقدامات و سخنان رئیس‌جمهور روحانی نیز تمجید و تقدیر می‌کرد!
این نکته برای همه آشکار است که نمی‌توان با ابن‌الوقتی از محیط زیست دفاع کرد و نباید میزان حقوق ماهیانه، ملاک شدت و حدت دفاع از محیط زیست یک کشور باشد.
نگاهی به پست و بالای روش درویش و امثال او در موضع‌گیری‌ها به روشنی نشان می‌دهد که اگر هم فاصله‌ای در برخی مقولات میان ایران و ژاپن وجود داشته باشد؛ این فاصله در وهله اول منبعث از وجود کدام افراد است؟
گفتنیست، درویش در دوران حضور در سازمان محیط زیست دستاورد خاصی نداشت و با انتقادات گسترده‌ای از سوی جامعه فعالان زیست محیطی نیز مواجه بود. [3]